Op de site www.Ruimtevolk.nl staat een blog van stedenbouwkundige Arjan Harbers over het verzilveren van de potentie van parkranden in steden.

De kern van zijn betoog is dat veel naoorlogse stadsparken helemaal verkeerd zijn gesitueerd, namelijk aan de rand van steden. Volgens hem zou er veel meer (geld) uit een stadspark te halen zijn als het omringd wordt door bebouwing. Vastgoed wordt immers meer waard als het grenst aan een park. Mooi meegenomen is dan dat hiermee de sociale veiligheid in zo’n park toeneemt en dat het veel meer deel uitmaakt van het ‘weefsel’ van een stad.

Hij noemt een aantal steden waarin het op dat punt is misgegaan: Rotterdam, Zoetermeer en Almere. De door hem aangehaalde parken grenzen hier aan industriegebieden, bedrijventerreinen, weilanden.

Ik ben het helemaal eens met zijn betoog en dacht gelijk aan een voorbeeld dichtbij huis, in Gouda. In de naoorlogse wijk Bloemendaal ligt aan de rand het Groenhovenpark. Ik schrijf vaker over dit park, zie ook mijn blog Hondenspeeltuin svp!. Voor mijn studie heb ik het een paar jaar geleden geanalyseerd om er achter te komen waarom het park niet goed functioneert.

Een van de redenen was en is de ligging. Het is omringd door (deels leegstaande) bedrijven, een groot parkeerterrein, een sportpark en flats. Om er als naburig wijkbewoner te komen moet je eerst een wandelingetje maken, tussen flats door, langs afgelegen fietspaden en sportvelden. Nee, aantrekkelijk is het niet. Het park zelf is best mooi, daar niet van. Over de inrichting valt ook het eea te zeggen maar ik beperk me nu tot de ligging. Ga ik er ’s avonds wandelen? Nou, nee.

Harbers betoogt dat er veel meer uit parken is te halen, door ze te omringen met bebouwing en dat het situeren van parken aan de rand van steden een gemiste kans is. Wat mij betreft is het Groenhovenpark zo’n gemiste kans.

Over 1 ding verschil ik van mening met Harbers: bij het dakpark in Rotterdam stelt hij de vraag ‘Zou een park niet beter tot zijn recht komen midden in een stedelijke wijk, dicht bij zijn gebruikers?’. Hiermee suggereert hij dat het dakpark deze aspecten ontbeert. Maar dat is niet waar. Het dakpark ligt wel degelijk in een wijk en de bewoners zijn er nauw bij betrokken. De participatiegraat is hoog, er wordt van alles in georganiseerd, juist door en voor de buurt. Dit park brengt juist veel toegevoegde waarde, wellicht óók wat betreft de prijzen van de huizen die eraan grenzen.