Ieder voorjaar, als het in februari of maart goed weer is, is een van mijn eerste tuinklusjes het  verwijderen van onkruid. Vooral van opkomende grasplukken die zich altijd handig middenin een vaste plantenkluit nestelen.

Ieder jaar ben ik bang dat ik in mijn opruimwoede ook het opkomend groen van de kievitsbloemen uit de grond trek. Als je goed kijkt zie je natuurlijk wel verschil maar geloof me, na drie kwartier onkruid wieden is mijn vermogen het kaf van het koren te scheiden danig afgenomen.

Ik zou het heel jammer vinden om ‘mijn’ kievitsbloemen kwijt te raken. Voor mij zijn het een van de mooiste planten in de tuin.  Fragiele kunstwerkjes. Grote klokvormige bloemen aan hele dunne stelen. Prachtig getekend. De Latijnse naam is Fritillaria meleagris en het is een bolgewas uit de leliefamilie (Liliaceae).  De keizerskroon maakt deel uit van dezelfde familie. De naam Fritillaria is afkomstig van het Latijnse woord fritillus  en betekent ‘dobbelsteenbeker’, vermoedelijk verwijzend naar het ruitmotief van de bloemen.

Kievitsbloemen doen me ook aan mijn jeugd denken en met name aan mijn vader. Die was gek op kievitsbloemen en had er veel in de tuin staan. Tijdens fietstochten langs de IJssel bij Zwolle zagen we velden vol. Niet voor niets heet de kievitsbloem ook wel Zwolse tulp. Mijn vader stapte dan wel eens van zijn fiets om er een paar … Ja, dat mag niet meer, ik weet het.

Inmiddels is de kievitsbloem in het wild een zeldzaamheid geworden en wettelijk beschermd. Er zijn in ons land nog een paar plekken waar ze het goed doen, vooral in het oosten, langs de IJssel en de Overijsselse Vecht. Ik weet dat er in de buurt van Gouda ook nog ergens een stukje weiland staat met deze bloemen. Mijn vader leeft niet meer maar als hij er nu nog was geweest dan had hij ze zeker laten staan.

Bewaren

Bewaren